انواع ضمیر شخصی و کاربرد آن
ضمیر کلمه‌ای است که جانشین اسم می‌شود، نقش‌های اسم را می‌پذیرد و از تکرار نام‌ها در جمله جلوگیری می‌کند.
ضمیر شخصی یکی از انواع شش‌گانه ضمیرهای اشاره، تعجب، مبهم، پرسشی و مشترک هستند. کلمه‌ای که ضمیر به جای آن بشیند، مرجع ضمیر می‌نامند.
من محمد را دیدم.
تو محمد را دیدی؟
در جمله دوم تو جانشین یک شخص با نامی مشخص شده است.
ضمیر شخصی دارای شش صیغه یا ساخت است:
| من، َم | ما، مان |
| تو، َت | شما، تان |
| او (وی)، َش | ایشان، شان |
مرجع ضمیر گاهی به صورت بدل، بعد از ضمایر شخصی در جمله می‌آیند که البته الزامی نیست:
شما، دوستان، قضاوت کنید.
ضمیر شخصی مانند سایر ضمایر به جای اسم و گروه اسمی می‌نشیند و مانند فعل، بنا به گوینده صورت‌های متمایز می‌گیرند؛ حتی مخاطب و مفرد و جمع بودن اسمی (شخصی) که جانشین آن شده‌اند، در صورت ضمایر تأثیر دارند.
