املای درست کلمات فارسی
باور داشته باشیم یا نه درست‌نویسی و نداشتن غلط املایی یکی از نشانه‌های باسوادی محسوب می‌شود. هر چقدر که تحصیلات آکادمیک داشته باشیم یا اهل مطالعه باشیم در صورتی که در نوشته‌هایمان غلطی املایی وجود داشته باشد در نگاه خواننده فردی کم‌سواد یا انسانی بی‌دقت شناخته خواهیم شد؛ پس بهتر این است که غلط ننویسیم.
درست است که مقصود اصلی نوشتار از توجه به جزء به جزء کلمات مهمتر است؛ اما این نمی‌تواند توجیه مناسبی برای غلط نویسی ما باشد.
غلط نویسی گاهی می‌تواند موجب عدم دریافت کافی هدف ما از متن شود.
بی‌دقتی ممکن است گاهی منجر به از دست دادن موقعیت‌های شغلی و حرفه‌ای شود؛ پس لازم است به عنوان یک مهارت به آن بنگریم و آگاهی لازم را در این مورد کسب کنیم.
دلایل عمده غلط نویسی
شتاب در نوشتن و کم‌توجهی به آن‌چه که می‌نویسیم،داشتن حروفی با صدای یکسان و نوشتار متفاوت،تفاوت برخی قرادادهای نوشتاری زبان عربی با زبان فارسی،عدم وجود ساختار و قرارداد یکسان در مورد نوشتار برخی صداها و تغییر هر چند سال در میان آن از طرف نهادهای مربوطه و سردرگرمی ناشی از این تغییرات را می‌توان جزو عواملی دانست که موجب غلط‌نویسی می‌شوند.
تمرکز و دقت کافی بر آن‌چه می‌نویسیم
مهم‌ترین راهکار برای نداشتن غلط‌های املایی دقت کافی به آن‌چه روی کاغذ می‌نویسیم و یا تایپ می‌کنیم است.پس از اتمام نگارش هم باید دست کم یک‌بار از روی نوشته‌مان بخوانیم تا مطمئن شویم که واژه‌ای را جا نگذاشته و یا اشتباه ننوشته‌ایم.در صورتی که گفتاری را دیکته می‌کنیم یکی از عوامل بسیار مهم برای پرهیز از غلط‌نویسی، بادقت گوش دادن است.
افزایش میزان مطالعه
مورد دیگری که ممکن است باعث املای ضعیف شود این است که مطالعه کمی داریم. هر چه مطالعه بیشتری داشته باشیم چشمان‌مان با نوشتار صحیح کلمات آشناتر خواهد بود و به ما کمک خواهد کرد که غلط ننویسیم.
تقویت حافظه تصویری
برخی افراد حافظه تصویری ضعیفی دارند. مطالعه می‌کنند اما آن‌چه بر صفحات کتاب نقش بسته در خاطرشان نمی‌ماند؛ این یکی دیگر از عواملی است که موجب نوشتار پرغلط می‌شود. برای تقویت حافظه تصویری تمرین‌ها و بازی‌هایی وجود دارد، هم‌چنین مصرف برخی مواد خوراکی نیز در این مورد می‌تواند مؤثر باشد.
توجه به کلماتی که در آن حروفی با صدای مشترک و نوشتار متفاوت وجود دارد
ما از الفبای زبان عربی برای نوشتار زبان فارسی استفاده می‌کنیم. تفاوت نحوه ادای حروف (واج‌گاه متفاوت) و هم‌چنین تفاوت لهجه زبان عربی و زبان فارسی، موجب شده ما با حروفی با صداهای مشترک اما نوشتار گوناگون مواجه باشیم؛ از این جمله می‌توان به حروفی مانند «س، ص، ث»، «ط و ت»، «ز، ض، ظ و ذ»، «ق و غ»، «ا، ع، ء» و هم‌چنین «ح و ه» اشاره کرد.
